|
مدل
چينی توسعه و نئوليبرال های وطنی
•
بعضی از دوستان نئوليبرال ما ادعا می کنند که در
پی آمد سرريز شدن شرکت های فرامليتی به جوامع
پيرامونی و به قول خودشان، « تعامل» با دنيای مدرن
غربي، ما، دوزخيان زمينی نه فقط با علم و تکنولوژی
و عقل آشنا می شويم بلکه هم چنين می آموزيم چگونه
به آزادی انديشه کنيم. فعلا به اين کار ندارم وقتی
کسی 93 ساعت در هفته و در اين شرايط کار می کند،
به واقع ديگر وقت ندارد تا انديشه کند
بهروز امين
بخش چهارم
•
مدل چينی و پی آمدهايش بر زندگی زحمت کشان
تا به اين جا، از « هنرهاي» مدل چينی گفتم. در
آنچه که منبعد خواهد آمد به گوشه هائی از عيب اش
هم اشاره خواهم کرد.
اولين نکته ای که بايد به آن اشاره کنم، گسترش
نابرابری منطقه ای در اقتصاد چين است. يعنی اگرچه
مناطق ساحلی در شرق چين، می توانند شاهد حضور شرکت
های فرامليتی باشند ولی کارگران و دهقانان ايالت
های غربی در وضعيت نامساعدی قرار گرفته اند.
برآورد شده است که نتيجه اين افزايش نابرابری اين
شده است که بين 100 تا 120 ميليون نفر به صورت
کارگران سيار در آمده اند که برای کاريابی به
مناطق ويژه و ايالات شرقی مهاجرت می کنند. در
شانگهای به گفته پاول لوبک، بخش قابل توجهی از
کارگران سيار، درخيابان ها زندگی می کنند (19). در
پژوهش ديگری شماره اين کارگران سيار را 100 ميليون
نفر برآورده کرده، که دائما در جستجوی کار از يک
شهر به شهر ديگر مهاجرت می کنند (20).
اگرچه در بررسی ميزان رشد اقتصادي، مدل چيني، به
نظر بسيار چشمگير می آيد ولی از پی آمدهای اجتماعی
اش نمی توان غافل ماند. آن چه به ويژه توجه
برانگيز است شرايط کاری در اين واحدهائی است که در
« مناطق اقتصادی ويژه» ايجاد شده اند. مروری
برشرايط کاری موجود در اين کارگاهها، گوشه هائی از
هزينه های اجتماعی و انسانی اين « رشد شتابان» را
نشان خواهد داد.
درتمام اين واحدها، از سوئی با ساعات کار بسيار
طولانی و از سوی ديگر با ميزان مزد بسيار ناچيز
روبرو هستيم.
به عنوان مثال بد نيست اشاره کنم که براساس
برآوردها، حداقل مزد لازم برای تامين حداقل زندگی
در چين، 80 سنت در ساعت است ولی در شانگهای حداقل
مزد، 21 سنت و در گوآن ژو 26 سنت است (21). به سخن
ديگر اگر دلار را 900 تومان حساب کنيم، حداقل مزد
که بايد 720 تومان باشد به ترتيب 189 تومان و 234
تومان است.
کارخانه هائی که در چين برای وال مارت اسباب بازی
توليد می کنند متهم شده اند که همه مقرارت کاری را
زير پا می گذارند و کمپانی هم برخلاف تعهدات خويش،
اين خلافکاری ها را ناديده می گيرد. متوسط مزد
کارگران ساعتی 16.5 سنت(148 تومان) است در حالی که
طبق قانون، حداقل مزد نبايد از 31 سنت (279تومان)
کمتر باشد. کارگران هفته ای 7 روز کارمی کنند در
حالی که حد قانونی 5 روز کار در هفته است. اتفاق
افتاده است که در کارخانه هائی که برای وال مارت
توليد می کنند، کارگران را مجبور کرده اند که در
هر شيفت 20.5 ساعت نيز کار بکنند. (22)
برای اين که نکته موردنظرام اندکی روشن تر شود و
گمان نشود که اين شرايط غير انسانی تنها منحصر به
اين يا آن کارخانه است، به اختصار از شرايط کاری
در کارخانه هی يی الکترونيک که محصولات پلاستيکی
توليد می کند شمه ای به دست می دهم. اين گزارش در
فوريه (23) 2004 منتشر شده است. در اين کارخانه،
شماره کارگران: در فصل شلوغ سال 2100 نفر و در
فصولی که بازار با رکود روبروست فقط 500 تا 600
نفر است. شش ماه د رسال يعنی از مه تا اکتبر،
بازار رونق دارد و شش ماه ديگر، از نوامبر تا آخر
آوريل، بازار با رکود روبروست. خلاصه شرايط کاری
به اين صورت است که کارگران18 تا 20 ساعت در
روزکار می کنند و گاه اتفاق می افتد که بايد شيفت
شب تا صبح کار بکنند. کار در هفت روز هفته اجباری
است.در بدترين حالت، کارگران هفته ای 130 ساعت را
در کارخانه می گذرانند. در ازای اين مقدار کار
روزانه، ماهی يک روز تعطيلی دارند که با محاسبه
تعطيلات سراسري، سالی 15 روز می شود. برای نصف
تعطيلات سراسري، کارگران تعطيل نيستند. مزد
پرداختی کمتر از ميزان حداقل مزد است. برای 100
ساعت کار هفتگي، مزد کارگران هفته ای 16.75$ است
که حدودا ساعتی 16.5 سنت در می آيد.
برای کار اضافه، مزد پرداختی ساعتی 22 سنت است که
قانونی نيست.
بطور مرتب مزد با تاخير به کارگران پرداخت می شود.
وقتی در ژانويه 2004 کارگران اعتراض کرده و
خواستار پرداخت به موقع مزد شدند، مديريت کارخانه
50 کارگر را اخراج کرده و با يک ماه تاخير بيشتر
مزدبقيه را پرداخت. کارگران حق استعفاء از کار در
کارخانه ندارند و اگر بخواهند اين کار را بکنند،
بايد برای « يک غيبت داوطلبانه واتوماتيک» تقاضا
بدهند که به اين معناست که برای يک ماه و نيم آخر
اشتغال خود مزدی دريافت نخواهند کرد. در اين
کارخانه، هيجگونه قرارداد قانونی اشتغال وجود
ندارد و هيج گونه بيمه بهداشتی و اجتماعی موجود
نيست. کارگران بايد در مسکنی که کارخانه تعيين می
کند زندگی کنند و هر بيست کارگر در يک اطاق می
خوابند.تشکيل اتحاديه کارگری به طور جدی غير
قانونی است.
بازديد از کارخانه از سوی شرکت های خريدار غربی که
قاعدعا بايد بدون اطلاع صورت بگيرد معمولا با يک
اطلاع دهی 20 روزه انجام می گيرد. کارگران معمولا
تهديد شده و به آنها برای دروغ گفتن درباره وضعيت
خويش، رشوه می دهند. جواب های مناسب از قبل ميان
کارگران توزيع می شود و از آنها خواسته می شود که
اين جواب ها را به خاطر بسپارند. به کارگران «
موفق» جايزه نقدی معادل مزد چند روز، می دهند. در
پيوند با ساعات کار هفتگي، اضافه کاری اجباری است.
از سوی ديگر، کارروزانه 18 تا 20.30 ساعت طول می
کشد و گاه کارگران شيفت تمام شب کارمی کنند. اتفاق
می افتد که ساعت کاری از 8 صبح شروع شده و تا 3 يا
4.30 بامداد روز بعد خاتمه می يابد. به اين ترتيب،
امکان دارد کارگران هفته ای 130 ساعت در کارخانه
کار کرده باشند. همان گونه که پيشتر به اشاره
گفتم، کار درهفت روز هفته اجباری است. و به ازای
اين ميزان کار، يک روز در ماه تعطيل است.
يک شيفت معمولی روزکار به اين صورت است:
18 تا 19 ساعت کار در روز که از8 صبح آغاز شده و
تا 2 يا 3 بامداد روز بعد ادامه می يابد. کارگران
از 8 صبح تا 12 کار می کنند. و از ساعت 12 تا ساعت
1.30 دقيقه بعدازظهر برای نهارتعطيل می کنند. در
بعدازظهر 4 ساعت ديگر کار می کنند و بعد يک ساعت
برای صرف شام تعطيل می شوند. پس از صرف شام، تا
8.30 بعد ازظهر، 2 ساعت ديگر کار می کنند. از 8.30
بعدازظهر تا ساعت 2 يا 3 بامداد نيز 6 تا 7 ساعت
اضافه کاری اجباری است و در ميانه کاراضافی
اجباري، نيم ساعت برای صرف يک غذای سبک تعطيل می
کنند.
درازای اين مقدار کار، مزدی که به آنها پرداخت می
شود، کمتر از ميزان حداقل قانونی مزد است و
سرکارگران برای پرداخت اضافه کاری کلاه می گذارند.
برای 100 ساعت کار در هفته، 16.75$ حقوق می گيرند
که ساعتی 16.5 سنت می شود ( به حساب دلاری 900
تومان، می شود ساعتی کمتر از 150 تومان!)
معمولا مزد کارگران با تاخير پرداخت می شود و
هرکارگری که بخواهد مزدش به موقع پرداخت شود،
اخراج می شود.
گفتن دارد که ميزان حداقل قانونی مزد، ساعتی 31
سنت است که برای 8 ساعت کار روزانه و هفتگی 40
ساعت کار، حقوق هفتگی معادل 12.56$ خواهد شد ( که
معادل 11300 تومان می شود ). به اين ترتيب، متوسط
در آمد روزانه اين کارگران، کمتر از 2 دلار است.
همان گونه که در بالا گفته ام، به کارگران کارخانه
حتی اين ميزان حداقل قانونی مزد که برای گذران
زندگی ناکافی است، نيز پرداخت نمی شود. در اين
کارخانه، کار « معمولي» هفته ای 70 ساعت است و
ميزان متوسط پرداختی هم ساعتی 18 سنت می باشد.
البته اگر در نظر داشته باشيد که يک سوم مزد
ماهانه برای اجازه اطاق و غذا کسر می شود، آن چه
برای کارگران می ماند ماهی 36.28$ يا هفته ای
8.37$ و يا ساعتی فقط 14 سنت است و اين به اين
معناست که متوسط درآمد روزانه اندکی از يک دلار
بيشتر است .
برای اين گمان نکنيد که تنها سازندگان اسباب بازی
در چين در اين شرايط کار می کنند، اجازه بدهيد
مختصری از شرايط کاری در واحدهای وابسته به وال
مارت بنويسم. اين کارخانه، کيف های زنانه کاتيلی
را در کارخانه کين شی توليد می کند. شيفت کا
رروزانه 14 ساعت است و کارگران هفته ای 7 روز و
ماهی 30 روز کار می کنند. متوسط مزد خالص – با
آنچه که کسر می شود- سه سنت درساعت است و برای 98
ساعت کاردرهفته، مزد هفتگی معادل 3.10$ می باشد.
موردی هم وجود داشته است که يک کارگر برای کار در
يک ماه تمام، تنها 30 سنت درآمد داشت. کارگران
بايد در خوابگاههای کارخانه بخوابند و هر 16 نفر
در يک اطاق می خوابند و روزی دو وعده غذای مزخرف
می خورند. 46 درصد کارگران اصلا پولی در نمی
آورندو درواقع به صاحب کارخانه بدهکارند. کارگران
مورد آزار زبانی و فيزيکی قرار می گيرند و در عمل،
به صورت خدمتکاران وابسته که مدارک هويت شان از
سوی مديريت ضبط شده، فقط اجازه دارند روزی 1ساعت و
نيم از کارخانه بيرون بيايند. وقتی مدتی پيش،
کارگران کوشيدند برای احقاق حقوق خود، سازماندهی
نمايند، مديريت کارخانه 800 کارگر را اخراج کرد.
شرکت وال مارت ادعا می کند که شرايط کاری را تحت
نظر دارد ولی واقعيت اين است که وارسی های وال
مارت کاملا بی معنی است چون با اطلاع قبلی صورت می
گيرد و بعلاوه، کارگران تحت فشار قرار می گيرند که
در باره وضعيت خويش، دروغ بگويند. در اين کارخانه،
1000 کارگر به کار مشغولند که 90درصد آنها مردان
جوان بين سنين 16 تا 23 ساله هستند و تقريبا همگی
مهاجرانی هستند که از روستاها به شهر آمده اند.
وال مارت توليد کيف های دستی کاتی لی را در
کارخانه کين شی از سپتامبر 1999 آغاز کرده است.
برای اين که تصوير کامل تری از وضعيت کارگران چينی
به دست داده باشم خلاصه ای از گزارش ديگری را در
زير می آورم. دراين گزارش از شرايط کاری در
کارخانه های و ابسته به نايک، اديداس که در
کارخانه ساک دوزی کنگ تائو در منطقه صنعتی کنگ
تاگو در ايالت کوان دانگ وجود دارد مختصری به دست
خواهم داد.
نويسندگان گزارش (24)، می نويسند که درطول سال
گذشته کارگران اين کارخانه روزی 14 ساعت،وهفته ای
7 روز از 8 صبح تا 10 شب کارکردند. ماهی يک روز
تعطيلی داشتند وبعضی از زنان کارگرگزارش کرده اند
که بعضی اوقات مجبور شده اند تا 3 صبح روز بعد کار
کنند.
- مزد متوسط 25 تا 36 سنت برای هر ساعت است يعنی
برای يک هفته، 7 روز يا 77.5 ساعت کار، کل مزد بين
19.45$ تا 22.80$ متغير است. در بعضی از موارد
ميزان مزد حتی 8 تا 11 سنت در ساعت هم پائين می
رود.
برخلاف قوانين ملی و بين المللي، به کارگران برای
اضافه کاری مزد اضافی پرداخت نمی شود. از آن
گذشته، اگر کارگری حاضر به اضافه کاری نباشد جريمه
می شود و نامه اخطاريه ای در تابلوی کارخانه نصب
می شود.
کارگران مجبورند در خوابگاههای کارخانه زندگی
نمايند و در هر خوابگاه 16 کارگر زندگی می کنند
وبه آنها روزی دو وعده غذا با کيفيت پائين داده می
شود. نکته جالب اين که، مديران ظاهرا خود آگاه
هستند که برخلاف تمام قوانين عمل می کنند چون به
کارگران دستور داده می شود که برای کار در شب يا
در روز يک شنبه- که قاعدتا بايد تعطيل باشد-
ازکارت حضورو غياب استفاده نکنند. ناگفته روشن است
که در اين کارخانه ها، اتحاديه کارگری وجود ندارد.
مالک کارخانه ساک دوزی کنگ تائو يک شرکت تايوانی
به نام گلوريوکس با مسئوليت محدود است. کنگ تائو
در اين منطقه تجارتی سه کارخانه دارد که دو تا در
حال حاضر فعال اندو سومی هم دردست تعمير می باشد.
يکی از کارخانه ها در 1988 بناشده و 300 تا 400
کارگر دارد آن يکی ديگر که جديدتر و بزرگتر است در
1998 ساخته شد و 700 تا 800 کارگر را استخدام می
کند.
اين کارخانه ها برای نام های تجارتی مثل نايک،
اديداس و جنسپورت ساک توليد می کنند که به امريکا
و انگليس صادر می شود.
بخش عمده کارگران، زنان بين سنين 18 تا 30 سالگی
هستند که اغلب از مناطق هونان، هوبي، و سيچائون در
پی شغل به جنوب چين مهاجرت کرده اند.
ساعات کارکارگران متغير است. يعنی وقتی تقاضا برای
ساک زياد باشد کارگران روزی 14 ساعت از 8 صبح تا
10 شب کار می کنند. بعضی از کارگران گفته اند که
تا ساعت 12 وحتی 3 صبح نيز کارکرده اند. کارگران
در هر ماه، فقط يک روز تعطيلی دارند. در اوقاتی که
تقاضا زياد باشد، شيفت کاری به اين صورت است.
دوشنبه تا جمعه و يک شنبه
8 صبح تا 12 ( 12 تا ساعت 1.30 تعطيل برای نهار)
1.30 بعدازظهر تا 6 بعدازظهر ( 6 تا 7.30 تعطيل
برای صرف شام)
7 شب تا يک بعداز نيمه شب
شنبه ها
8 صبح تا 12 ( 12 تا ساعت 1.30 تعطيل برای نهار)
1.30 بعدازظهر تا 6 بعدازظهر
به اين ترتيب، کارگران هفته ای 94 ساعت، 7 روز
درهفته، از ساعت 8 صبح تا 10 شب در کارخانه هستند.
جالب اين که برای اين مدت کار، ولی تنها برای 77.5
ساعت کار، مزد دريافت می کنند. در کارخانه کوچکتر
و قديمی تر، کارگران گزارش کرده اند که گاه تا
ساعت 12 شب و حتی تا 3 صبح هم کارکرده اند که به
اين معناست که روزی 19 ساعت وقت شان در کارخانه می
گذرد. اگر هر شب تا نيمه شب کار بکنند، در کل 106
ساعت کارکرده اند ولی به آنها فقط برای 89.5 ساعت
مزد پرداخت می شود. د راين کارخانه، اضافه کاری
اجباری است و اگر کارگری حاضر به اضافه کاری
نباشد، 9 يوان که معادل مزدش برای 3.5 ساعت کار
است جريمه می شود در ضمن اضافه پرداختی ماهانه
معادل 40 يوان ( يعنی 4.82$)هم دريافت نخواهد
شد.البته اين اضافه به کارگرانی پرداخت می شود که
هيچ گاه تاخير نداشته باشند، هيچ گاه مريض نشده
باشند، و هميشه برای ساعات طولانی اضافه کاری کرده
باشند. کارگری که اضافه کاری نکند، هم نامه
اخطاريه دريافت می کند که در تابلوی عمومی کارخانه
نصب می شود و هم نام کارگر«خاطي» در بلندگو اعلام
می شود.
برای اضافه کاري، مزد اضافه پرداخت نمی شود. مهم
نيست که چند ساعت اضافه کاری انجام می گيرد، ولی
کارگران بر مبنای حقوق ساعتی معمولی خويش مزد
دريافت می کنند.
ميزان مزد:
در کارخانه جديد ميزان مزد بين 25 تا 36 سنت هر
ساعت يا 19.46$ تا 27.80$ برای 77.5 ساعت در هفته
تغيير می کند. در کارخانه قديمی گزارش شده است که
مزد کارگران حتی تا 9 سنت هر ساعت هم می رسد. در
کارخانه قديمی ميزان مزد بطور متوسط ساعتی بين 11
تا 18 سنت تغيير می کند.
بر اين مبنا، برای 11 ساعت کار روزانه کارگران بين
2.78$ - 3.97$ حقوق دريافت می کنند.
البته در کارخانه قديمی که دقيقا همين کارها انجام
می گيرد کارگران برای 77.5 ساعت کار درهفته، 8.34$
تا 13.90$ دريافت می کنند که ساعتی 11 يا 18 سنت
در می آيد. يک زن کارگر گزارش کرده است که تا ساعت
3 بامداد هر هفت شب هفته کار کرده است- هفته ای
89.5 ساعت و در کل 8.34$ دريافت داشته است که
ساعتی 9 سنت می شود.
مزد متوسط در کارخانه قديمی که شامل اضافه کاري،
جايزه و انگيزه های توليدی می شود، ساعتی 14 سنت
است که برای 11ساعت کار روزانه، در کل 1.59$ خواهد
شد که حقوق سالانه کارگر به مبلغ 578.28$ خواهد
شد.
همان گونه که پيشتر گفتم ام کارگران در خواب
گاههای کارخانه می خوابند و اگرچه هر شانزده کارگر
در يک اطاق می خوابندو روزی دو وعده غذای با کيفيت
پايئن به آنها داده می شود ولی ماهی 98 يوان يا
11.81$ ( که برای کارگران با مزد پائين معادل مزد
هفتگی شان است) برای خوابگاه و غذا از مزدشان کسر
می شود. مسئوليت تهيه صبحانه با خودشان است.
علاوه بر اين نمونه ها، موارد کسرکردن های غير
قانونی نيز کم نيست. به محض ورود به کارخانه
ازکارگران 60 يوان وديعه غير قانونی کاری گرفته می
شود و در ضمن کارخانه حقوق ماه اول را به آنها نمی
پردازد. علت اين کار اين است که کارگر به دنبال
کار بهتر با مزد بيشتر نباشد و يا اگر قبل از
پايان سال، کارخانه را ترک کند هم اين وديعه و هم
مزد ماه اول به آنها پرداخت نمی شود.
بسياری از کارگران در مصاحبه از طولانی بودن و
اضافه کاری اجباری برای اين حقوق بسيار ناچيز
شکايت داشتند.به خصوص در کارخانه قديمي، ميزان
جابجائی کارگران به علت شرايط نامساعدکاری بسيار
زياد است.
در کارخانه های کنگ تائو هيچ گونه اتحاديه کارگری
وجود ندارد.
برای اين که گمان نکنيد شرايط کاری در کارخانه های
چين در حال حاضر با آن چه به اختصار گزارش کرده م
تفاوت کرده است مختصری از تازه ترين گزارشی که در
سايت ها خوانده ام و تاريخ اول دسامبر 2004 دارد
به دست می دهم (25).
درکارخانه بين المللی استلا در منطفه دونگوان،
1000 کارگری که برای 6 هفته حقوق د ريافت نکرده
بودند دست به اعتصاب زدند ولی دادگاه محلی که از
سوی مديريت کارخانه رشوه دريافت کرده 5 تن از
کارگران را که بين 16 تا 21 ساله اند به خاطر شرکت
در اعتصاب به 3.5 زندان محکوم کرده است. کارگران
کارخانه روزی 12 ساعت و هفته ای 7 روز درشرايط
بسيار نامناسب کارمی کنند و ساعتی 33 سنت هم مزد
دريافت می کنند.
اجازه بدهيد اين بخش را با اطلاعات مختصری در باره
مزد دريافتی و شرايط کاری در شماری از کارخانه
هائی که موجب اين « رشد شتابان» شده اند، تمام کنم
(26).
نام کمپانی سرمايه گذار: وال مارت- کارخانه ليانگ
شي
مزد متوسط ساعتی 13 تا 23 سنت، 60 تا 70 ساعت کار
در هفته، 6 تا 7 روز کار: کارخانه خروج اضطراری
آتش سوزی ندارد، خوابگاه کارگران کثيف و غير
بهداشتی است، ده کارگر در يک اطاق می خوابند، حقوق
برای 70 ساعت کار هفتگی 3.44 دلار است. هيچ
مزايائی پرداخت نمی شود. هيچ کارگری قرار داد کاری
ندارد.
نام کمپانی سرمايه گذار: وال مارت – کارخانه لی ون
مزد متوسط 20 تا 35 سنت، 84 ساعت کار در هفته،
شيفت 12 ساعتي، 7 روز هفته، اضافه کاری اجباری است
و هرکارگری که اضافه کاری نکند جريمه خواهد شد.
برای هر ساعت اضافه کاری 2.5 سنت اضافه پرداخت می
شود. بعضی از کارگران مزد 3 تا 4 ماه خود را
طلبکارند. خوابگاه کارگران خروج اضطراری آتش سوزی
ندارد. هيچ مزايائی پرداخت نمی شود. هيچ کارگری
قرار داد کاری ندارد.
نام کمپانی سرمايه گذار: آن تيلر – يانگ يي
مزد متوسط 14 سنت در ساعت، 96 ساعت کار در هفته، 7
روز در هفته از 7 صبح تا نيمه شب، 6 تا 10 کارگر
در يک اطاق می خوابند.
نام کمپانی سرمايه گذار: رالف لورن – الن تريسی –
کارخانه اريس
مزد متوسط 20 سنت در ساعت، 72 تا 80 ساعت کا ردر
هفته، شيفت 15 ساعته، 6 روز در هفته، به کارگرانی
که اضافه کاری می کنند ساعتی 6 سنت اضافه پرداخت
می شود و به ازای هر پيراهنی که دوخته می شود
کارگران 2 سنت دريافت می کنند.
نام کمپانی سرمايه گذار: نايکه، کارخانه ولکو
مزد متوسط 16 سنت در ساعت، 77 تا 84 ساعت کار در
هفته، شيفت 11 يا 12 ساعتي، 7 روز در هفته.
کارگرانی که اضافه کاری نکنند جريمه می شوند. اغلب
قرارداد کاری ندارند. زنان حامله و کارگران مسن
(معمولا بالای 25 سال اخراج می شوند)، کارگران زن
اگر در حين کار با يک ديگر حرف بزنند جريمه می
شوند، در بخش دوزندگی حداقل ده کودک هم کار می
کنند.
نام کمپانی سرمايه گذار: اديداس – کارخانه تانگ تت
مزد متوسط 22 سنت در ساعت، 75 تا 87.5 ساعت کار در
هفته، شيفت های 12.5 ساعتي، 6 يا 7 روز کار در
هفته. کارگران اگر دير به سر بيايند، يا اگر برای
رفع خستگی استراحت کنند، يا در حين کار با يک ديگر
صحبت نمايند جريمه می شوند. 8 کارگر در يک اطاق می
خوابند.
نام کمپانی سرمايه گذار: گروه سپيريت : کارخانه يو
لي
مزد متوسط 13 سنت در ساعت، 93 ساعت کار در هفته،
از 7.30 صبح تا ساعت 12 شب. برای اضافه کاری مزد
اضافی پرداخت نمی شود. هيچ مزايائی ندارند. بعضی
اوقات کارگران مجبورند شيفته 24 ساعته کار کنند. 6
تا 8 کارگر در يک اطاق می خوابند. خوابگاه کثيف و
کم نور و کارگران بطور دائم بازرسی می شوند.
نام کمپانی نايک ، اديداس کفش ورزشي: کارخانه يو
يوئن
مزد متوسط 19 سنت در ساعت، 60 تا 84 ساعت کار در
هفته، اضافه کاری اجباری بدون پرداخت اضافي،
سروصدای زياد در محيط کار همراه با دود فراوان.
بعضی از دوستان نئوليبرال ما ادعا می کنند که در
پی آمد سرريز شدن شرکت های فرامليتی به جوامع
پيرامونی و به قول خودشان، « تعامل» با دنيای مدرن
غربي، ما، دوزخيان زمينی نه فقط با علم و تکنولوژی
و عقل آشنا می شويم بلکه هم چنين می آموزيم چگونه
به آزادی انديشه کنيم. فعلا به اين کار ندارم وقتی
کسی 93 ساعت در هفته و در اين شرايط کار می کند،
به واقع ديگر وقت ندارد تا انديشه کند حالا انديشه
کردن به آزادی ديگر پيش کش. در همين نمونه ای که
به دست داده ام ميزان کار هفتگی بين 60 تا 96 ساعت
در هفته نوسان می کند و اين ميزان کار، البته فرصت
و فرجه ای برای هيچ کار ديگر باقی نمی گذارد.
با اين حساب، بگويم و ذکر مصيبت را تمام کنم که
اگرچه نرخ رشد اقتصادی چين بسيار « چشمگير» است
ولی از بررسی وجوهی که در اين صفحات بررسی کرده ام
نبايد غفلت کرد. التماس دعای من اين است که اندکی
به مسئوليت خويش بيانديشيم و بيهوده کارگران جهان
پيرامونی را به ناکجاآباد حواله ندهيم.
دسامبر 2004
www.niaak.persianblog.com
19.
Paul Lubeck: op. cit. p. 297
20.
R.E.
Kennedy: op. cit. p. 42
21. همه آمارها و اطلاعات ديگر را از اين سايت
گرفته ام.
http://www.Sweatshopwatch.org.
22. برا ی اطلاع بيشتر بنگريد به:
turns blind eye to factory
condition, in, www. Corpwatch. org Grant McCool:
China- Walmart
23. متن کامل گزارش را در اين آدرس بخوانيد:
http://www.nlcnet.org/campaigns/he-yi/he-
yi.shtml
24. متن انگليسی گزارش را بطورکامل در اين سايت
بخوانيد.
http://www.nlcnet.org/campaigns/archive/chinareport/NK1.shtml
25. متن کامل اين گزارش ر ادر اين آدرس بخوانيد:
http://www.behindthelabel.org/headlinenewsdetail.asp?id=189
26. همه اين اطلاعات را از کتاب درخشان نوامی
کلاين تحت عنوان :
No Logo
گرفته ام.
|
